Imam Hasan düsmaninin coklugu ve dostlarin azligina ragmen dedesi ve babasindan aldigi cesaret ve yigitlikle asla yikilmayan bir kaya gibiydi. Imam Hasan, amcasi Cafer-i Tayyarin oglu ve kiz kardesi Zeynepin esi Abdullahin deyisiyle Boyun egmez sert bir kayaydi... Kaybedilen dostlar insani perisan eder fakat Imam Hasan gibi erisilmez bir ruhu sadece incitebilirdi. O Ehli Beyti kurumak adina, Islamin yok olmamasi adina Muaviye gibi biriyle baris yapabilecek kadar dirayetli birisiydi. Öfke ve intikam duygusu Onun inancini ele gecirememisti. Zaten seytani sifatlar Ondan o kadar uzakti ki, anilmasi bile yanlis olmaktadir. O bastan ayaga Rahmani bir ruha ve kisilige sahipti. Onu görenler Peygamberimize benzerligi karsisinda sasirip kalmislardi.Imam Hüseyin ile Kerbelada savasanlar karsilarinda Imam Hasani da gördüler. Yaptiklari hile, kargasa ve söyledikleri yalanlarla yikamadiklari Imam Hasan, ruhuyla, caniyla karsilarinda Imam Hüseyin olarak durmaktaydi. Imam Hüseyin ise yanindaki asiklariyla o zamana kadar gizli ve acikta düsmanlik edenlerin oyunlarini kendi kani, cani ve sevdiklerinin hayati pahasina bozdu. Islami yikmaya calisanlar hicbir zaman amaclarina ulasamayacaklarini Kerbelada Imam Hüseyinin elindeki babasi Aliden kalan Zülfikarla cok iyi anladilar. Yezidiler Ehli Beyt imamlarini hayattayken yenemedikleri gibi Ehli Beyt imamlarini ölümlerinden sonra da yenemediler. Bu yüzden Aleviler Kerbelada Hasan ve Hüseyin birlikte öldürüldü diye anlattilar yüzyillarca...Biz Zülfikari Kalem yaptik Alinin gözyaslariyla yaziyoruz...
