Sen Elif isen ben Vavim
Birak gözyasini silen ben olayim.
Sessizlik tasiyamadi bu sesi ötelere. Masuga ulasamayan serzenis yüzünde, bir serkeslik olusturdu. Aci ile kapandi vakarli göz kapaklari. Bir umut kaldi geriye sadece
O da; belki rüzgarlar kokusunu tasirdi yüregine Bekledi Bekledi Zaman bir an dursa belki beklemeklik bitecekti. Adim adim baskalikla bir yürüyüs basladi.
Bir adim sukut. Bir adim ehadiyet. Durdu ve sordu Nedir ehadiyet
Vav denildi.
Bir adim daha o zaman; kulluk ve hiclik. Cile ile hedef. Sabir ile edep. Cileyle yogrulan aciz kulun edeple donanmis nedametiyle Önce niyet ve sonra alin secdede nihayetinde
Yürüdü hu ile vesilesizlige
Bir adim Hakkaniyet, bir adim Ulhiyet, bir adim Tevhid, bir adim Nimet, bir adim Yarenlik, bir adim Vahdet, bir adim Zerafet, bir adim Ülfet. Ve Elif icin baslayan yolculuk; Vav tefekkürü ile son buldu. Lodosta süzülen bembeyaz nurani bir dost oldu. Kus degil de narin bir kelebekti adeta...
Herkes bu rüyaya kaptirmisti kendini. Izleyenler gördüklerine inanamiyordu. Dili tutulmustu herkesin...
Basarmisti Hezarfen Ahmet Celebi...
Bir sevda ugruna binlercesinin hülyasini gercek kilmak bir tek kula nasip olmustu.
