Tutundugu dallari kirilanlara, ucurumlarda ayagi kayanlara, hem kendinden milyonlarca kez özür dilemek isteyip hem kendine acimasizca davranmaktan vazgecemeyenlere, umursamaz tavrinin ardinda gözyaslarini saklayanlara, babasi ölenlere, hüznü kilosundan agir olanlara, hayatini romanlara degil de katliamlara benzetenlere, her gece bir sarkinin icinde kaybolan, durmadan kaybolan, kendinin bile kendini bulamayacagi kadar kaybolanlara... Sevdigi insanlarin sesini soguklugu ruhunu titreten telefon konusmalarindan aklinda tutanlara, yüzünü fotograflarina bakarak hatirlamaya calisanlara, unutmak icin uyuyanlara degil de acisindan uyumayi unutanlara. Eksik, yarim, yamali birakilmislara. Cok icenlere, Her firsatta Raki doldurun eksilmesin diye bagiranlara, kadehini masaya vururken Burada olmayanlar icin diyerek birilerine olan özlemini bastiranlara. Sarhos olanlara ama sarhoslugunun arkasina siginmayanlara. Sirtindaki bicak yaralari dikis tutmayacak kadar derin olanlara, kendini tren istasyonlarinda unutulmus kimsesiz bavullar gibi hissedenlere. Kural, yasa, yasak sevmeyenlere.
