YEMYESIL BIR BUDAKKEN TOPRAGA SIKICA TUTUNUYORUZ.Kök saliyoruz. Derinlere indikce köklerimiz, daha bir gücleniyor bedenimiz. Savasmayi ögreniyoruz topraga tutunurken. Yagmurla, rüzgarla, karla savasiyoruz mevsimine göre. Savastikca büyüyoruz.Günesin korkunc sicaginda günlerce yagmursuz kaliyoruz.Ama yine de direniyoruz.GÜN DÖNÜYOR, GECE DEGISIYOR.Zaman denen sey kendini her defasinda belli ediyor.Karanlikta beklemeye bile tahammül edemiyor zaman.Pusuya yatmiyor. Alay edermiscesine aviyla, sadece saldiriyor.Bir süre sonra bedenimizin tazeliginden eser kalmayip kuruyarak dökülüyoruz tutundugumuz topraga.HAYATLARIMIZ ESKIYOR HER BIR KURU DAL PARCASIYLA.Bazimiz yesili gecmis dal oluyoruz bazimiz rengi solmus cicek. Bazimiz tüpü bitmis emektar bir televizyon oluyoruz, bazimiz ufacik bir biblo.Hayatin gercekligi karsisinda esyalardanHic bir farkimiz kalmiyor nihayetinde.
