Osman Aydini dinlerken kimi zaman kiskandim, kimi zaman ögrendim, kimi zaman da utandim. Onun derin insan hümanizminden süzülen gözyaslarina kalbimi ortak ettim. Kimi zaman anlattigi fikralara güldüm; engin mizah kabiliyetiyle sorularima verdigi cevaplarla düsündüm. Kimi zaman verdiii son derece diplomatik cevaplarla Kürt politikasindaki anlamsiz ic sürtüsmelere Hayir dedigini fark ettim. Icimdem, Ah seni eski kurt, dediysem de, sonradan kendisine bircok konuda hak verdim. Ama söylesi boyunca sevecen mimiklerinin derinlerinde gizli kalan hüzünlü o tebessüm hic eksik olmadi. Kimi zaman karsilikli sohbete dönüsen sorularimi zarif kisiligi ve saygi uyandiran derin hosgörüsüyle cevapladi.
