Beyaz haberlerim var kardeslerim diyerek sürdürdü siirlerini Cahit Zarifoglu. Siire basladiginda gördü kalabaliklari ve Hamle dediler hep birlikte bir aradayken. Yekindiler yerlerinden birbirlerine tutunarak, bir ömürlük evlek tutup insan merkezinde gövdelerini koydular Ite cakala karsi.
Yedi adam biri bir gün
bir ask gördü;
geregini belledi, ölüm girse koynuna
Ayirmaz aski yanindan
Böyle sürdü Anadolu yigidi tarlasini, ekip bicti ciftini cubugunu. Mesele, yarin kapisinda onurla, erincle ve imanla beklemekti. Onu bildiler hep birlikte. Bir kadim uygarligin emanetiydiler. Kalemlerinden kan damlayarak emdikleri, beslendikleri Necip Fazilin gösterdigi ufuk, atlarini mahmuzlayarak yedi düvele karsi kosturmanin geregini bellediler.
Her birisi yedi vadiden gelen, yedi uygarliktan gelen savascilardi sanki. Sayilari ya yediydi ya yetmis ya da yedi yüz. Bir önemi yoktu sayinin. Yalnizca kelimeleri vardi insan onuruna yakisan ve insan onurunu ayaga kaldiracak olan.
Yedi Bilge, bir Yedi Güzel Adamdi. Durdukca cogalan, cogaldikca kiyam halinde olan.
