Karaduygun, kendi kafasina sigamayandir. düsüncenin yüzyillar icinde tamamlandiginin bilinciyle zamanin kör kuyularina dalmayi göze alir. Dünyaya alisamaz, tahammül edemez, dünyevilesemez. Öc duygusu olmadan dehsete kapilir, igrenmeden yadirgar, hamasete kanmaz, icin icin bagislasa da ayni döngü tekrarlanmasin diye affedemez, sürekli animsar, animsadigi icin uyuyamaz, uykusuzluk yüzünden unutamaz. Güzelligi bir lütuf gibi sükranla kabul eder, kötülük karsisinda afallar, dengesini kaybeder, cünkü sevdigi her varligi cok ama cok sever. Onunkisi kozmik bir kederdir. Hicbir tapinagi yoktur ki canlilik kadar kutsal olsun.
