Ben bundan 5 sene önce öldüm. Asla öyle kolay bir ölüm de olmadi benimkisi, kan kusarak acilar icinde yavas yavas can verdim. Feryadimi duyup yardimima kosan kimselerim olmadi. Ben de babam üzülmesin diye yasiyormus gibi davrandim. Yemek yedigim, kiyafetimi giyebildigim ve ara sira tebessüm edebildigim icin de yasayan ölüler aralarina kabul ettiler beni. Oysa o kadar cok isterdim ki öldügümün bilinmesini, anlasilmasini ve celladimin taninmasini... Bunlarin hicbiri olmadi, yasarken ölmeyi kolay is sandilar. Bakip gectiler acimasizca yanimdan, son nefesimi verdigimi bile anlamadilar. Sense celladim sen insanlarin arasinda dolasmaya devam ettin, bir kez bile dönüp arkana bakmadan. Hani her suclu olay mahaline geri dönerdi Sen dönmedin... Üstelik ödüllendirildin sen, sevdiler seni, sevildin... Tipki bir zamanlar benim seni canimdan cok sevdigim gibi baskalari da sevdiler seni. Seytanin yüz bulmus suretiydin sen halbuki, kimseler bir bakista taniyamadi seni. Onlari da öldürmeni cok isterdim biliyor musun, benden sonra da kurbanlarinin olmasini... Öyle yapmadin ama onlardan birini sen de sevdin, beni hic sevmedigin ve sevemeyecegin gibi...
