Ölüyorduk... Cocuklar ölüyordu, kadinlar ölüyordu, gencler ölüyordu, travestiler ölüyordu, seks iscileri ölüyordu, kediler ölüyordu, köpekler ölüyordu, güvercinler ölüyordu... Bir erkegin, bir erkin elinde ölüyorduk. Sonra yine cocuklar, yine kadinlar, yine hepimiz... bir döngünün icinde durmadan ölüyorduk. Bazen yasarken, bazen yasama gözlerimizi kapatirken bir heves kaliyordu kirpigimizde, dudagimizin kenarinda, bosluga biraktigimiz sesimizde. Bazen gelincikler kusuyorduk ölürken, tabutumuzun üstünde bir perugun yanina sikisiyordu al yazmalar, cocukluk canavarlarimiza yem oluyorduk herkesin gözü önünde. Ikinci kitabi Hevesi Kirpiginde Polat Özlüoglu, heveslerden heves begenin ama cogunun kirpiklerinizde asili kalacagini aklinizdan cikartmayin diyor. Bildigimizi unutmayalim diye, büyük harflerle bir satir basi olarak yaziyor öykülerine Tenimizi parcalayan bicaklari, günlerce buzda bekletilen cansiz bedenlerimizi, cocuk yasta carsaflara akan kanimizi, dikine kestigimiz bileklerimizi, Ankaranin garinda biraktigimiz sevinclerimizi. Cünkü hepimiz ölüyorduk, hevesimiz kirpigimizde
