Daha cocuk sayilabilecek yaslarda birkac teneke kutuyu ve saksiyi barindiran balkon bütün dünyamken, simdi giderek eskiyen bir esya gibi hissettigim bedenim, dünyayi aramaktan vazgecti. Rüzgarlarini özledigim tepeler yesilliklerini kimlere verdi kim bilir Cam parcaciklarini günese tutup görmek istedigimiz renkli dünya, gökyüzüm -bana ait olmadiysan da hic- daha bir yakin sanirdim. Ucaklarin icinden gectigi ve yollar biraktigi bulutlar beyaz degiller simdilerde...