Bir melek nasil yirtti kendini ve icinden bir seytan cikti Amelden düsmüs elife siginarak bir burjuva gibi yüzümüze siritanlar, biz bir mim gibi, bir vav gibi, bir dal gibi cekip cikariz hayatinizin karanligindan yokluga karisip kendi varligimizin kalbinde yeniden dirilerek.
Var olmak; zihnimize kelimeler dokundugunda icimizde uyanan bir ümmete sabah olmaktir.
Cocuklugumun alacakaranligindan geliyorum. Nerde bir cami, bir okul görsem yüregim yaniyor, aklim cürümeye yüz tutmus gibi telasa kapiliyorum, atese verilen kütüphaneler gibi eksiliyorum. En kendim oldugum vakitlerdir düsünceyi uyandirmaya niyetle inziva cöktügü zaman. Hani fecirden önce afaka bir ahenk icinde dagilmis akisler kanatlanir ya. Iste öyle bir devinim basliyor fikrimin inceliklerinde. Ucsuz bucaksiz bir ufka acilmis derinligi ölcülemeyen bir okyanus icinde emekliyorum. Yol uzun...
