Ben, kendi dinimi, kendi edebiyatimi, kendi duygularimi, keder ve izdiraplarimi, dertlerimi ve ihtiyaclarimi düsündügüm zaman, gercekte kendimi düsünüyorum. Benim bireysel degil, toplumsal ve tarihsel özüm, bu kültürün dogup ortaya ciktigi kaynaktir. Dolayisiyla kültür, benim toplumumun, tarihin varligi olan yapinin tecellisidir, yansimasidir; fakat özel sartlari olan kendine özgü tarihsel dönemde yer alan, farkli kökeni olan, maddi, ekonomik ve sosyal yapinin meydana getirdigi özel dertlere, düsüncelere, anlayis ve egilimlere alismis bir toplumda bir takim sahte taktikler, o toplumun kültürünü zihninden siliyor. Sonra baska bir zamana ve tarihsel döneme, baska bir ekonomik sisteme, baska sosyal ve siyasal baglara ait olan kültürü benim kültürümün yerine yerlestiriyor. Artik ben kendimi düsünmek istedigim zaman, baska bir toplumun kültürünü kendi kültürüm olarak düsünüyorum; o zaman kendime ait olmayan dertlere muhatap oluyorum. Benim kültürel, felsefi ve sosyal gercekligimle uyusmayan problemlerden dolayi feryadi figan ediyorum. Neticede o topluma ve o toplumun sosyal, ekonomik, siyasal ve tarihsel sartlarina ait olan, bana ait olmayan idealler ve izdiraplarla karsilasiyorum. Fakat o dertleri, izdirap ve idealleri kendi dert, izdirap ve ideallerim olarak görmeye basliyorum.
