Bilinmeyen Bir Kadindan Mektup Yeryüzünde, hic ümidi olmadigi icin karanlikta fark edilmeden gecen bir cocugun aski gibi bir sey yoktur Onun aski öyle uysaldir, öyle hizmetkarca bir asktir ki, olgun bir kadinin coskulu ama suursuzca talepkar sevgisinin hicbir zaman olamayacagi kadar tutkulu ve sabirlidir. Ancak yalniz cocuklar bir tutkuyu sadece kendilerine saklayabilirler; digerleri yanlarindakine duygularini anlatir, arkadaslarinin samimiyetinde onlari eskitirler, ask hakkinda cok sey isitmis ve okumuslardir ve bunun umum bir kader oldugunu bilirler. Onunla bir oyuncak gibi oynar, ilk defa sigara icen oglan cocuklari gibi onunla gösteris yaparlar. Halbuki benim icimi dökebilecegim kimse yoktu, kimse bana ne bir sey ögretmis, ne de bir uyarida bulunmustu... Stefan Zweig burada belki de insanlarin neden ileri yaslarinda gencliklerindeki gibi asik olamadiklarinin izahini yapiyor. Oysa bu hikayede kücük kiz yas aldikca hayran oldugu komsusuna daha olgun ama yine cok kuvvetli hislerle baglaniyor.
