Bodrumun mavi sularinin kiyisinda durdu yazar.
Kagittan gemiler yapip isiltili sulara birakti.
Simdi burada ve ayni zamanda oradaydi.
Kiyiya vuran köpüklü dalgalarin tasidigi sonsuzlugun melodisini dinledi bir süre.
Sonra ilik rüzgarin yarattigi duygusallikla yumdu gözlerini.
Dalgalarin nemini tasiyan rüzgar tarihin sirlarini fisildiyordu adeta yazarin kulagina. Bilinen tüm dünya dillerinin ötesinde bir dildi bu.
Bodrum, Halikarnasos olmustu.
Kagit gemiler yol alirken mavi sularda, yazar gecmisin ince sisinde kaybolmak üzereydi.
Sebnem Piskinin kendine has bir edebiyat tarzi var. Her eserini okuyusumda düsünürüm onun cümlelerinin ruha neden bu kadar dokundugunu... Hüzünlü bir duygusalligin hakimiyeti bu, tarifi biraz zor ama Edith Piaf dinlemek gibi yahut Hafiz Burhan...
Mehmet Mollaosmanoglu, Yazar
