Can Yilmazin öykülerinde okudugumuz cakasiz, sossuz, calim atmaya calismayan bir tanikliktir.
Bu öykülerde yazarin sesini duymayiz. Az ama öz konusan bir agirbasliliktan söz ediyorum. Grandiyöz bir tutumdan itinayla kacar. Bize büyüklük taslamaz. Ne gördüyse onu söylemektedir. Bir gelenege yaslanmanin yazarin isini kolaylastiran yani da iste buradadir.
Dilimiz, sakamiz, acimiz Can Yilmazla ortaktir. O yüzden birdenbire tanis olur, bize lafin tamamini söylemesini beklemeyiz. Kolay oldugu kadar zor, basit oldugu kadar karmasik, amacina ulastigi anda da hemen evin icine giren bu üslubu yasatmak Can Yilmazin yazin derdidir.
Bugün ücüncü kitaptan, on binlerce okurdan söz ediyoruz. Öyleyse yolun büyük kismi yürünmüs demektir.
Basar Basaran
