Bir bütün olmustuk. Mükemmel uyum. Her sey yolundaydi. Son derece yolunda. Tam istedigim gibi. Kenara, agacin gövdesine dogru biraktim kendimi. Kandan, nefesten, terden bosanmiscasina. Kendimden bosanmiscasina. Kücük, tatli bir ölüm. Kalbinin kisacik durdugu, sana kendini canli hissettiren o an. Bana hayat veren rüzgarda titreyerek, uykuya daldim. Gülümsüyordum. Tamamlanmistim. Erkektim.
Bir konser. Erkek, hoslandigi kizin sahnede sarki söyleyisini zevkle dinliyor. Salinisini, etrafa bakisini, ezgilerin agzindan dökülüsünü. Konser bittikten sonra birlikte dolasiyorlar, biraz iciyorlar, sohbet ediyorlar. Parka gidip oturuyorlar. Gece gec saatler. Kiz biraz sarhos, cimlere uzaniyor. Üzerinde mini etegi. Erkek onu öpmeye basliyor. Ona asik oldugunu hissediyor. Sevisiyor onunla. Mutluluk icinde uyuyor. Sabah uyandiginda kizi yaninda göremiyor. Eve gidip biraz dinleniyor ve kizi aramaya karar veriyor. Kapi calisiyor. Polisler, bir kiza tecavüz suclamasiyla hakkinda sikaye oldugunu bildiriyorlar. Birlikte karakola gidiyorlar.
Parkta yasanan bir gecenin ardindan hayatlari paramparca olan iki insan, Magali Wiénerin kaleminde adaleti ariyor. Evet ve hayirin siniri nerede baslayip nerede bitiyor Yasamlari derinden sarsan sorularin pesinde uzun bir sorgu, bir yanit arayisi.
