Tek bir insan, basli basina insanin hem baslangici hem de sonudur. Zaman algisinin bizde olusturdugu ilk ve son insan ayrimina dair yapay farklilik, insanlarin birbirleriyle olan benzerliklerini fark etmelerine engel olmaktadir. Insan tek basina tüm insanligin bir mümessilidir yani tek kisi, tüm insan irkinin kendine has özelliklerini üzerinde tasir.
Insan kisa, insanlik ise uzun bir hikayedir. Bazen insanin kendisi, bütünüyle bir hikayedir; ya da bir ve birden cok kisimlariyla diger hikayelerin bir parcasi... Cünkü insan, homo narransdir; yani kendini hikayelendirerek sekillendiren.... Bu sebeptendir ki, hikayesiz bir hayat, hikayesi olmayan bit topluluk düsünülemez. Cünkü insanin sonlu bir varlikken sonsuzu kavrayamamasi, bir parcasiyken bütünü kapsayamamasi aci ama büyük bir tecrübedir. Biz buna hayat hikayemiz deriz. Ister bu hayat hikayeleri yasaniyor veya anlatiliyor olsun... ister yasanmamis ama anlatiliyor olsun ister hem yasanmamis hem de anlatilmamis olsun... Fark etmez cünkü sadece yeryüzünde olmak dahi, bir hikaye olmakyazmak icin kafidir.
Mit, hikaye demektir. Mitleri incelemek ise insani yani hayat hikayelerini incelemenin bir baska kulvaridir. Bu sebeple insani anlamayi merkez edinen sosyal bilimler icin yapbozun en temel tasidir. Mit, dallari modern zamana uzanan, kökü ilk zamanda kalan insani bir yapidir, köken bilimidir. Her seyin ilkine dair sözler, onun icindedir. Bütüne vakif olmak isteyenler icin, bu sebeple ilke gitmek yani mite gitmek, bir zorunluluktur. Bu zorunluluktan hareketle elinizdeki eser, köksüzlükle itham edilen psikolojinin hususiyetle de din psikolojisinin kökenine yapilan özgün bir yolculugu icermektedir. Ilk insandan son insana kadarki tüm sürecte insanlarin düsüncelerinin, duygularinin, yasantilarinin bir parcasi olan mitlerin, din psikolojisi acisindan incelendigi bir kazi calismasidir.
