Ve yalniz kadinlar vardir;
Eskiden yaptigi nakislari seyrederken gözyaslari avuclarina damlar...
Anilarindan baska bir seyi kalmayan ve onlarla yasamaya mahkm...
Acimasiz zamanin hismina ugramis bedbaht kadinlar...
Bazen yalnizliklari bir kitaba siginir, orada kendine bir yer arar, titrek parmaklarla, yapraklari karistirir...
Kelimelere seslenir bir mermer soguklugu sesiyle ve umutla...
Kelimeler zalim, kelimeler acimasiz...
Cevap vermezler kendine sigina bir cift göze..
Hikayelerde bulurlar kendilerini birkac cümlenin zoraki misafiri olma ugruna...
Yalniz kadinlar vardir; mecburen yalnizligi secmis ve asla sevgilerinden ödün vermeyen...
Sevmeye devam eden, katiksiz saf ve temiz yürekleriyle...
Tek sermayeleri sevgidir, yetinmesini bilirler...
Ve o kadinlar, bir gün silkinir, ayaga kalkar. Siyrilir eskimis, ise yaramayan mazisinden. Aldatilmayi bir türlü kabullenmeyen gururu, kaldirir ayaga kadini. Daha güclü yapar, daha hizli yürüyen insan oluverir aniden. Hedefine kosar, varmasa da yolunda ölür hayallerinin...