Onlar hep güldürdüler. Yazildilar, anlatildilar, oynatildilar; okundular, bilindiler, izlendiler.
Kim bilir belki sonsuza kadar nese icinde yasayacaklar; belki de sonsuzlugu simdiden buldular...
Her hikayeleri anlatildi. Bir tanesi haric. Cünkü bilinmiyordu. Onu da yüzlerce yil sonra bir yazar, sonsuzluktan rüyasinda kaptigi parcayla bizlere sundu.
Hem hepsi gercekti hem hepsi hayaldi.
Artik saka yoktur. Artik latife yoktur. Karagöz gecemedi Kadidan. Hacivat gecemedi dostundan. Acilan kapi, onlar icin cihanin ikinci kapisi oldu. Ellerini kollarini baglayip meydana götürdüler iki efsaneyi. Kütüge koydular sakaci kelleleri. Son dileklerini sordular. Görmesinler, dedi Hacivat, Görmesinler, dedi Karagöz, Önümüze perde cekin. Cektiler perdeyi amma perde tül... Iki gövde iki gölge belirdi. Iki elle iki kelle kesildi. Lakin inat etmislerdi bir defa... Ve sonsuza dek yasadilar.
Fatih Mehmet Ünlünün diger eseri Bimarhane
