Gücleri tükenmis vaziyette bu kücücük beton alanda korkudan ve acidan büzüsmüs anlamda alevlerin onca sicakliginin icinde bile üsüyor ve hatta titriyorlardi... Ali Asaf, Bertug ve Cemal alic agacinin altina topladiklari ev halkiyla birlikte yok olan hayati, hayatlarini izliyorlardi.
Yasamda yol alirken bir seylerin her an yok olacagini, her yasanan anin o an icin degerli oldugunu düsünüyordu Cemal... Gözlerinden akan yaslar yüzündeki siyah isleri temizliyordu, gözyaslarinin tuzu yanan yerlerini acitiyordu. Oturdugu yerden arkasina dönüp bakti hepsi görebildigi herkes perisandi. Tamaradan akan kan kipkirmizi hala akiyordu, yanginin izlerini kirmiziya boyar gibi her kivilcim parcasi parlayisinda kirmizi kirmizi isildiyordu.
