Bu romanin kahramanini 1951 yilinda Üsküdar Pasakapisi Cezaevinde tanimistim. Elli yasin üstünde sabikali bir sahteciydi. Romanda tastamam bu adami anlattigimi söyleyecek degilim. Hatta anlattigim, hic de bu adam degildir, denilebilir. Ama, romanda anlattigim Pasazadeyi bana esinleten canli kaynak, cezaevinde tanimis oldugum o sabikali sahteci Pasazade olmustur.
Sabikalarim artirip üreterek anlatmaktan begeni, hatta onur duyan ünlü kadin avcisi Eyüplü Halit, sahte gazeteci Mahmut Saim yada Muslukcu Tevfik gibi sabikalilardan ayrimi vardi. Pasazade, basina gelen bu belalar icin, öbürleri gibi, Elden ne gelir, yazgim böyleymis... Alin yazim bu... diye kendisim avutmazdi. O vicdanim susturmak icin suc islemesine daha beseri bir gerekce uydurmustu; söyle derdi
- Tek yol kalmisti Sahtecilik...
- Baska hicbir umarim yoktu, sahtecilik yapmak zorundaydim...
- Bütün yollar bana kapaliydi, önümde yalniz tek yol vardi.
Iste bu romana Tek Yol adi verisim bundandir. Bu yüzden caresiz kalanlarin yada caresiz kaldigini sananlarin romanini yazmak istedim.
Romanin Giris bölümünden..
