"Isteyip istemedegimi dogru dürüst bilmedigim, fakat neticede aleyhime çikarsa istemedigimi iddia ettigim bu nevi söz ve fiillerimin daimi bir mesulünü bulmustum: Buna içimdeki seytan diyordum, müdafaasini üzerime almaktan korktugum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratima tükürecegim yerde, haksizliga, tesadüfün cilvesine ugramis bir mazlum gibi nefsimi sefkat ve ihtimama layik görüyordum. Halbuki ne seytani azizim, ne seytani? Bu bizim gururumuzun, salakligimizin uydurmasi.. "
Bu romaninda, toplumsal gündemin kisilikler üzerindeki baskisini ve güçsüz insanin "kapana kisilmisligini" gösteriyor Sabahattin Ali. Aydin geçinenlerin karanligina, "insanin içindeki seytan"a keskin bir bakis.
